Nasz Pupilek

Fretka-Zakochana

Manieryzm - Nazwa manieryzm wywodzi się od włoskiego maniera, a to z kolei z łacińskiego manus (ręka) i pierwotnie oznaczała specyficzne cechy, styl twórczości jakiegoś artysty. Artyści aby urozmaicić swoje dzieła, ponieważ mieli świetne zagadnienia perspektywy, anatomi koloru i światło cienia, zaczeli celowo komplikować kompozyje swoich dzieł. Sztuka manieryzmu rozwijała się w latach 1520-1600.
Budowle barokowe - klasztory, kamienice, pałace, ogrody, kościoły itp.
Barokowe kościoły - budowane były na planie krzyża łacińskiego i posiadały kopułę. Wzorcem kościołów była rzymska świątynia jezuitów. Główny ołtarz znajdował się na przeciwynym końcu kościoła. Dużo miejsca zajmowały dynamiczne malowidła ołtarzowe. Kościół zdobiły również rzeźby takie jak : aniołki, wolno stojące posągi. Występowały też malowidła iluzjonistyczne.
Barokowe pałace - Dzielono je najczęściej na 3 części. Ważnym elementem były schody prowadzące na 1 piętro, gdzie mieściły się pokoje reprezentacyjne. Na tyłach pałacu znajdował się ogród, w którym aleje były rozmieszczane symetrycznie. Roślinnoś kształtowana w geometryczne formy.
Rzeźba - Była głównie związana z architekturą. Występowała we wnątrz kościołów, pałaców i ogrodów. Pełna dynamiki. Najwybitniejszym twórcą tego okresu jest Gianlorenzo Bernini. Projektował pałace, kościoły, fontanny. Jego rzeźby : fontanna 4 rzek, posąg Dawida, ekstaza św. Teresy, kolumnada przed bazyliką św. Piotra.
Andreas Schlüter, jego dzieła : drewniany ołtarz w kościele Bernadynów w Warszawie.